فایل ورد قابل ویرایش

توضیحی مختصر از متن فایل  :

ازدرياچه تخت سليمان در قرن چهارم ميلادي نامبرده شده است. در صومعه« واتوپدي » در« آتوس » دستنويسي حفظ مي شودكه در آن از يك افسانه ريشه گرفته از ارمنستان گزارش شده است.«ابودلف» نيز در قرن دهم از اين افسانه ياد ميكند. بر اساس اين افسانه هرمز پادشاه ايران فرستاده اي با روغن مقدس و كندر به بيت اللحم مي فرستد. چون پيشگويان و ستاره شناسان با تعبير وتفسيرستارگان به او خبر تولد بچه اي را مي دهند كه معجزه مي كند و براي تغيير و تحول جهان تصميماتي اتخاذ مينمايد. فرستاده سفرش را با ستارگان تطبيق مي دهد و اين سفر هفت ماه طول مي كشد او بچه اي را در غاري پيدا مي كند و آنچه را كه پادشاهش هديه كرده است براي بچه مي برد. مريم مادر بچه به منظور تشكركيسه اي از خاك مقدس پر مي كند وبه او مي دهد تا آن را با خود به ايران ببرد. هنگامي كه فرستاده به نزديك محل تولد ميرسد ضعف بر او غلبه مي كند و به ناچار خود را با آخرين نيرو به در ياچه معجزه دهنده مي رساند. در آنجا كيسهاي را دفن كرده و در مي گذرد. درباره درياچه گفته ميشودكه هر هزار سال يك باربايد باكره اي در آن استحمام كند وبا قدرت زرتشت پسري به دنيا آورد كه موبد موبدان شود. هرمز سه سال در انتظار فرستادن مفقودش مي ماند، سپس كساني را براي گرفتن خبراعزام مي كند يكي از آنان كنار درياچه مقدس ميرسد و كيسه كوچكي را مي بيند كه به شكلي مرموزاز زير زمين مي درخشد. روز بعد بقاياي جسد فرستاده را مي يابد وتمام موضوع را به پادشاهش گزارش مي نمايد. شاه پس از اطلاع از اين واقعه، دراين محل آتشكده بزرگي بنا مي كند.

در قرن دهم ميلادي درياچه مركز يك شهر مي شود. در اين گزارش همچنين ذكر شده است كه در ياچه عمقي غير قابل اندازه گيري دارد و هرگز خشك نمي شود.

البته روشن به نظر نمي رسد كه در ياچه روي تخت سليمان همان در ياچه اي باشد كه در گزارش هاي ارمني « هفت آسياب » را به كار مي انداخته است. اين گزارش ها مربوط به قرن هشتم ميلادي هستند و محل درياچه را دقيقا توصيف نمي كنند.

حمداله مستوفي در قرن چهاردهم ميلادي مي نويسد كه درياچه روي تپه به اندازه ارتفاع تپه عمق دارد. آبش هرگز سر ريز نمي كند و با وجود اينكه هفت آسياب رابه كار مياندازد هرگز كم نمي شود.

در قرن نوزدهم ميلادي « سر روبرت كرپورتر » ، «اچ . سي . راولينسون » و « هتوم شيندلر »  توصيفاتي در مورد اين درياچه عرضه داشتند. « كارل ريتر » نيز در سال 1840 آن را بركه كوچك بيضي  شكلي توصيف مي كند كه به گفته اهالي محلي عمقش نا معلوم است.

رنگ آب درياچه را مانند قرن دهم ميلادي، سبز زبرجد و بسيار زلال توصيف مي كنند. « ريتر » از يك كانال كوچك به عرض  و عمق  پا در سمت شرق صحبت مي كند كه مثل آبشار از روي ديواره تپه مرتفع به كف دره فرو مي ريزد. « كلنل مونتيت » عمق درياچه را با شاغول تا حد 400 پا اندازه گيري كرد و به كف درياچه دست نيافت. اهالي محلي در قرن نوزدهم اطمينان دارند كه لبه درياچه سال به سال بلندتر مي شود. از يك منبع گاز كه  آب اين  درياچه را بالا مي فرستد ، صحبت مي كند.

طبق اندازه گيري يكي از خوانين افشار در قرن نوزدهم ،عمق درياچه بايد 40 زراع باشد. در اينجا نيز صحبت از دو جوي آب است و موضوع ديگر اينكه آب درياچه حتي با باز كردن جويهاي متعدد باز هم كاه